آمـدم تا از گـناهـم پـرده بـردارم خـدا            کوله بارم‌ معصیت یعنی گرفتارم خدا
عطر یادت گم شده در صحن کردارم خدا            بازهم این بنـدۀ بـد؛ باز سـربـارم خدا

با تـمام روسـیاهی دوسـتت دارم خـدا

بازهم من آمدم با کـوله باری از گـناه            آمدم با اشـک با درد دل و روی سیاه
خسته‌ام درمانده‌ام جامانده‌ام در بین راه            مهربان چیزی ندارم جز خطا و اشتباه

جنس بی‌ارزش شده در بین بازارم خدا

خوانـدمت در ابـتدا و انتهای هر اذان            اشهـد انّ شریکی نیست با تو در اذان
وقت دیدار است می‌گیرد مرا دربر اذان            من خجالت داشتم دیدی نوشتی بعد از آن

انتهـای نـامه‌ با امضا خـریـدارم، خدا

با گناهانم دل از رزق عبادت دور شد            چشمم از فرط تباهی تار شد تا کور شد
پابه‌پای نفس رفتم چون دلم مغرور شد            تا بساط گریه‌ بر ارباب بی‌سر جور شد

من به اشک روضه‌‌‌اش خیلی بدهکارم خدا

روضه گفتم قامت ابیات خم شد دال شد            هرچه شد بعد از علمدارش در آن گودال شد
پیکرش افتاد زیر دست و پا پامال شد            بر سر پیراهن و عمامه‌اش جنجال شد

گریه کردم غصه خوردم وا شد افطارم خدا